กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางป่าใหญ่ มีชายชราคนหนึ่งชื่อว่าลุงพงษ์ ลุงพงษ์เป็นที่รักของทุกคนในหมู่บ้านเนื่องจากความใจดีและความรู้เกี่ยวกับสมุนไพรและการรักษาโรค วันหนึ่งขณะที่ลุงพงษ์เดินเล่นอยู่ในป่า เขาได้พบกับไม้เท้าเก่าๆ อันหนึ่งที่ฝังอยู่ในดิน
เมื่อกลับถึงบ้าน ลุงพงษ์ลองใช้ไม้เท้ากับพืชสมุนไพรที่ปลูกไว้ในสวน ผลปรากฏว่าพืชทุกต้นเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วและแข็งแรงขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ลุงพงษ์รู้ว่าไม้เท้านี้มีพลังวิเศษที่สามารถรักษาโรคและช่วยเหลือผู้คนได้
ราชสีห์
“ลุงพงษ์ครับ ช่วยหนูด้วย แม่หนูป่วยหนักมาก” เก่งกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล
วันต่อมา มีเด็กหนุ่มชื่อว่าเก่งวิ่งเข้ามาหาลุงพงษ์ ลุงพงษ์ยิ้มให้และกล่าวว่า
ราชสีห์
ไม่ต้องห่วงนะหนู พาแม่ของหนูมาหาลุงพรุ่งนี้เช้า ลุงจะใช้ไม้เท้ากายสิทธิ์นี้รักษาให้ พวกเราล่าแพะมาได้ช่วยกันเราก็ต้องแบ่งให้ได้เท่าๆกันนะ
วันรุ่งขึ้น เก่งพาแม่ของเขามาหาลุงพงษ์ ลุงพงษ์ใช้ไม้เท้าแตะที่แม่ของเก่ง ทันใดนั้นแม่ของเก่งรู้สึกดีขึ้นอย่างรวดเร็วและสามารถลุกขึ้นยืนได้ “ขอบคุณมากค่ะลุงพงษ์” แม่ของเก่งกล่าวด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ
ข่าวเกี่ยวกับไม้เท้ากายสิทธิ์ของลุงพงษ์แพร่กระจายไปทั่ว มีคนจากหมู่บ้านอื่นๆ เดินทางมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากลุงพงษ์ ลุงพงษ์ไม่เคยปฏิเสธใคร เขาใช้ไม้เท้าในการรักษาผู้คนอย่างเต็มใจ
วันหนึ่ง มีชายหนุ่มชื่อว่า นันท์ เดินทางมาถึงหมู่บ้านของลุงพงษ์ นันท์เป็นนักเดินทางที่กำลังตามหาสมบัติวิเศษเพื่อนำไปใช้ช่วยเหลือครอบครัวที่ยากจน เมื่อเขาได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับไม้เท้ากายสิทธิ์ของลุงพงษ์ เขาตัดสินใจมาขอความช่วยเหลือ
ราชสีห์
ลุงพงษ์ครับ ผมขออนุญาตยืมไม้เท้ากายสิทธิ์ของลุงได้ไหมครับ ผมต้องการนำมันไปช่วยเหลือครอบครัวของผมที่ยากจน
ลุงพงษ์รู้สึกเห็นใจและเชื่อใจในความตั้งใจดีของนันท์
ราชสีห์
ได้สิหนุ่มน้อย ลุงเชื่อในความตั้งใจดีของเจ้า แต่เจ้าต้องสัญญาว่าจะใช้มันในทางที่ถูกต้องและคืนให้ลุงเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ
ราชสีห์
ผมสัญญาครับลุง ผมจะใช้มันเพื่อช่วยเหลือผู้คนและจะนำมันกลับคืนให้ลุงแน่นอน
นันท์นำไม้เท้ากลับไปยังหมู่บ้านของตนและใช้มันในการช่วยเหลือผู้คนที่เจ็บป่วยและยากจน ทุกคนในหมู่บ้านของนันท์รู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งใจในความมีน้ำใจของลุงพงษ์
หลังจากนันท์ใช้ไม้เท้ากายสิทธิ์ในการช่วยเหลือผู้คนจนสำเร็จ เขาตัดสินใจนำไม้เท้ากลับคืนให้ลุงพงษ์ แม้ว่าเขาจะต้องการเก็บไม้เท้านั้นไว้เพื่อตัวเอง แต่เขารู้ว่าความซื่อสัตย์และการรักษาสัญญาเป็นสิ่งสำคัญ
นันท์กลับมาหาลุงพงษ์และกล่าวว่า “ลุงพงษ์ครับ ผมนำไม้เท้ากลับมาคืนตามสัญญาครับ”
ลุงพงษ์ยิ้มและตอบว่า “เจ้าทำได้ดีมาก นันท์ ลุงภูมิใจในตัวเจ้ามาก ความซื่อสัตย์ของเจ้าเป็นสิ่งที่มีค่า ลุงจึงอยากมอบไม้เท้ากายสิทธิ์นี้ให้เจ้าเก็บไว้ เพราะลุงเชื่อมั่นว่าเจ้าจะใช้มันในการช่วยเหลือผู้คนต่อไป”
นันท์เก็บไม้เท้ากายสิทธิ์ไว้และใช้มันในการช่วยเหลือผู้คนอย่างต่อเนื่อง เขาและมาลีร่วมมือกันในการดูแลและรักษาผู้คนในหมู่บ้าน ทำให้หมู่บ้านของพวกเขาเจริญรุ่งเรืองและมีความสุข
ข้อคิดคติเตือนใจจากนิทานเรื่องนี้คือ ความซื่อสัตย์และการรักษาสัญญาเป็นสิ่งที่มีค่าและสำคัญที่สุด การใช้พลังและทรัพยากรในทางที่ถูกต้องเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นไม่เพียงแค่ทำให้โลกนี้ดีขึ้น แต่ยังทำให้เราเป็นคนที่มีคุณค่าต่อสังคม
