น้ำเป็นหัวหน้าทีมแบดมินตันที่มักจะตัดสินใจเองโดยไม่ฟังความคิดเห็นของเพื่อน จนกระทั่งโค้ชอ๊อดสอนให้เธอเห็นถึงความสำคัญของการรับฟังและให้เกียรติผู้อื่น เมื่อน้ำเปิดโอกาสให้มุกแสดงความคิดเห็น ทีมของพวกเธอก็ทำคะแนนได้ดีขึ้นและชนะการแข่งขัน

ตาลเป็นเด็กที่มักจะรีบทานอาหารโดยไม่สนใจมารยาทบนโต๊ะอาหาร แต่เมื่อคุณแม่และน้องชายได้เตือนสติ ตาลเริ่มเรียนรู้ว่าการรอและการพูดขอบคุณเป็นสิ่งที่ทำให้โต๊ะอาหารอบอุ่นและเป็นระเบียบมากขึ้น

เอิร์ธเป็นเด็กที่มือไว ชอบอยากได้ของของคนอื่น เพราะอยากจะมีเหมือนกับเพื่อน ๆ บ้าง แต่เมื่อเขาได้เรียนรู้เรื่องความซื่อสัตย์จากครูและรู้สึกผิดที่ขโมยพลอยไป เขาตัดสินใจขอโทษพลอยและเรียนรู้ว่าการขโมยของคนอื่นโดยเป็นสิ่งที่ไม่ดี และไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง

ตาลเป็นเด็กที่กลัวการแสดงต่อหน้าคนอื่น แต่เมื่อได้รับกำลังใจจากเพื่อนและคุณครู เธอตัดสินใจเผชิญหน้ากับความกลัวและทำการแสดงอย่างกล้าหาญ เมื่อตาลก้าวข้ามความกลัวได้ ตาลก็รู้สึกภูมิใจและได้เรียนรู้ว่าความกล้าหาญคือการไม่ยอมแพ้ต่อความกลัว

ปริมเป็นเด็กที่ไม่ค่อยแบ่งปันขนมหรือของเล่นให้เพื่อน จนกระทั่งครูมุกสอนให้เธอเห็นถึงคุณค่าของการแบ่งปัน วันหนึ่งปริมตัดสินใจแบ่งขนมให้เพื่อน ๆ และได้พบว่าการแบ่งปันทำให้ทุกคนมีความสุขและสร้างมิตรภาพที่แน่นแฟ้น

บิ๊กเป็นเด็กชายที่ไม่ค่อยพูดคำว่าขอบคุณ เมื่อเพื่อนของเขาอย่างน้อยได้อธิบายถึงความสำคัญของการแสดงความซาบซึ้ง บิ๊กเริ่มเข้าใจและเริ่มฝึกพูดขอบคุณคนรอบตัว ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่หรือเพื่อน เขาได้เรียนรู้ว่าคำว่า "ขอบคุณ" เป็นสิ่งสำคัญที่สามารถทำให้คนอื่นรู้สึกดีและมีความสุข

มีนาเป็นเด็กหญิงที่ไม่ชอบการรอคอย เมื่อเห็นลุงชัยปลูกต้นไม้ เธอรู้สึกว่าไม่น่าสนุก แต่เมื่อได้เห็นน้องชายของเธอรดน้ำต้นไม้อย่างมีความสุข และลองปลูกต้นไม้ด้วยตนเอง เธอได้เรียนรู้ว่าการรอคอยและความอดทนคือสิ่งที่ทำให้เธอภูมิใจในสิ่งที่ทำ

แก้วและต้นพบกระเป๋าเงินตกอยู่ข้างทาง ขณะที่ต้นคิดจะแอบเก็บไว้ แก้วได้สอนให้เขาเห็นถึงความสำคัญของความซื่อสัตย์ ทั้งคู่จึงตัดสินใจนำกระเป๋าไปคืนครู เมื่อเจ้าของกระเป๋ามารับคืน ทั้งแก้วและต้นรู้สึกภูมิใจในสิ่งที่พวกเขาทำ

ปันเป็นเด็กชายที่ไม่ชอบต่อคิวและชอบแซงเพื่อน ๆ เมื่อเขาถูกเตือนโดยเมย์และครูมาคัส เขาเริ่มเข้าใจว่าการต่อคิวคือมารยาทที่ดีที่ควรมีในสังคม การต่อคิวแสดงถึงการเคารพและให้เกียรติผู้อื่น ทำให้ปันตัดสินใจกลับไปต่อคิวและเรียนรู้คุณค่าของการรอคอย

ตาลเป็นเด็กหญิงที่มักจะมาสายเสมอ ทำให้เพื่อนและครูต้องรอ เมื่อเธอได้รับคำสอนจากครูจินและเห็นผลเสียของการมาสาย เธอเริ่มปรับปรุงตัวเองและตรงต่อเวลา จนการแสดงในงานโรงเรียนออกมาดีและทำให้เธอภูมิใจในความพยายาม

ก้องเป็นเด็กชายที่ยอมแพ้เมื่อต้องเจอกับอุปสรรค แต่หลังจากได้รับกำลังใจจากเมย์เพื่อนสนิทและครูตั้ม เขาเริ่มเพียรพยายามฝึกซ้อมจนทำได้ดีขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่ชนะการแข่งขัน แต่เขาก็เรียนรู้ว่าความพยายามสำคัญกว่าผลลัพธ์

ต่อเป็นเด็กชายที่มุ่งมั่นจะชนะในกีฬาเสมอ แต่เมื่อแพ้ เขารู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจ แต่ด้วยคำแนะนำจากโอมและครูป้อม ต่อได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของน้ำใจนักกีฬา เขาเริ่มยอมรับผลการแข่งขันและให้เกียรติฝ่ายตรงข้าม ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้