ลาเจ้าเล่ห์กับหนังสิงโต

ลาเจ้าเล่ห์กับหนังสิงโต

ลาตัวหนึ่งพบผิวหนังสิงโตในป่าและคิดแผนจะใช้มันหลอกสัตว์ตัวอื่นให้กลัว มันคลุมตัวด้วยผิวหนังสิงโตและเดินไปในหมู่บ้าน ทำให้สัตว์ต่าง ๆ วิ่งหนีด้วยความกลัว ลารู้สึกภูมิใจในแผนการของตัวเอง แต่ชาวนาที่เห็นเข้าเริ่มสงสัย เมื่อชาวนาทดลองเป่านกหวีด ลาก็ตกใจและเผลอร้องออกมาด้วยเสียงที่แท้จริง สัตว์ทุกตัวและชาวนาต่างหัวเราะเยาะ ลาจึงรู้สึกอับอายและหนีไปในที่สุด

1713 อ่าน
อ่านเรื่องเต็ม
วันหนึ่ง ลาตัวหนึ่งกำลังเดินหากินอยู่ในป่า มันเป็นลาที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่ตัวเองไม่มีอำนาจและไม่เป็นที่เกรงกลัวของสัตว์ตัวอื่น วันหนึ่งมันเจอผิวหนังสิงโตที่ชาวนาทิ้งไว้ ลาจึงเกิดความคิดเจ้าเล่ห์ขึ้น
ลา
ลา

ถ้าข้าใส่หนังสิงโตนี้ ข้าก็จะดูเหมือนสิงโต ทุกคนคงกลัวข้าแน่ๆ!

ด้วยความตื่นเต้น ลาจึงเอาหนังสิงโตคลุมตัว และเริ่มเดินออกจากป่าไปยังหมู่บ้าน เมื่อสัตว์ในหมู่บ้านเห็นมัน ทุกตัวก็พากันวิ่งหนีด้วยความกลัว พวกเขาคิดว่านั่นเป็นสิงโตจริง ๆ
ลาเจ้าเล่ห์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ มันรู้สึกว่าแผนการของมันได้ผลและทำให้สัตว์ทุกตัวและชาวบ้านต่างหวาดกลัว
ลา
ลา

ฮ่าๆ! ข้ากลายเป็นสิงโตผู้ยิ่งใหญ่แล้ว ไม่มีใครกล้าสู้ข้า!

ในขณะที่มันเดินเข้าไปใกล้หมู่บ้าน ชาวนาผู้หนึ่งที่รู้จักลาตัวนี้เป็นอย่างดีเห็นมันเข้า แม้จะเห็นลาคลุมด้วยผิวหนังสิงโต ชาวนาก็เริ่มสงสัยว่า นั่นไม่ใช่สิงโตจริง ๆ
ชาวนา
ชาวนา

นั่นไม่ใช่สิงโตแน่ ๆ ข้ารู้จักการเดินของลา ข้าต้องลองพิสูจน์ดู

ชาวนาตัดสินใจแอบเข้ามาใกล้และเป่านกหวีดเพื่อทดสอบลา เมื่อได้ยินเสียงนกหวีด ลาก็ตกใจและร้องเสียงดังตามสัญชาตญาณ ทันทีที่ลาเผยเสียงที่แท้จริง ชาวนารู้ทันทีว่านี่คือการแอบอ้าง
ชาวนา
ชาวนา

เจ้าลาเจ้าเล่ห์ คิดว่าผิวหนังสิงโตจะทำให้เจ้ากลายเป็นสิงโตได้หรือ? แม้เจ้าจะแต่งตัวเป็นสิงโต แต่เจ้ายังคงเป็นลาอยู่ดี

สัตว์ตัวอื่นที่เห็นเหตุการณ์ก็หัวเราะเยาะลาเช่นกัน ลารู้สึกอับอายและวิ่งหนีเข้าป่าไป
ม้า
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“การแสร้งทำเป็นสิ่งที่เราไม่ได้เป็นนั้นไม่สามารถหลอกลวงผู้อื่นได้นาน ความจริงย่อมปรากฏออกมาเสมอ”