ลูกเป็ดกับเงาเสือ

ลูกเป็ดกับเงาเสือ

ลูกเป็ดที่เคยกลัวแม้แต่เงาของกิ่งไม้ ได้เรียนรู้จากเป็ดแม่ว่า ความกล้าหาญคือการลงมือทำแม้ในเวลาที่กลัว หากไม่ลองสู้ ก็ไม่มีวันพัฒนา นิทานเรื่องนี้สอนให้เรากล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า และอย่าปล่อยให้ความกลัวปิดโอกาสในชีวิตของเราเอง

693 อ่าน
อ่านเรื่องเต็ม
ณ บึงเงียบสงบกลางป่าลึก ฝูงเป็ดป่าอาศัยอยู่อย่างร่มเย็น เป็ดแม่เลี้ยงลูกเป็ดทั้งห้าด้วยความรักและการฝึกฝนให้ออกไปหากินเองในธรรมชาติ ลูกเป็ดตัวเล็กตัวหนึ่งกลับไม่เหมือนพี่น้องตัวอื่น มันขี้กลัว หวาดระแวงไปเสียทุกอย่าง แม้แต่เสียงลมพัด หรือกิ่งไม้ร่วง ก็ทำให้มันวิ่งกลับไปร้องหาแม่
เช้าวันหนึ่ง ท้องฟ้าสีทองสดใส เป็ดแม่พาลูก ๆ เดินลัดเลาะเข้าป่าตื้นริมบึง เพื่อหาหนอนและแมลงเป็นอาหาร พวกพี่น้องของลูกเป็ดต่างขุดดินหาอาหารกันอย่างสนุกสนาน แต่ลูกเป็ดขี้กลัวกลับเดินตามหลังแม่ด้วยหัวใจเต้นรัว
ทันใดนั้นเอง ลมพัดแรงทำให้กิ่งไม้ใหญ่แกว่งไกว เงาของมันทอดผ่านพุ่มไม้ลงมาบนพื้นหญ้าเป็นรูปร่างคล้าย “เสือ” ที่กำลังหมอบซุ่มโจมตี
ลูกเป็ด
ลูกเป็ด

แม่! เสือ! เสือกำลังจะมากัดพวกเรา! เราต้องหนีเดี๋ยวนี้

มันวิ่งเตลิดไปซ่อนในพุ่มไม้เล็ก ๆ หอบหายใจแรง ตัวสั่นเทา ไม่กล้ามองกลับมา เป็ดแม่เดินเข้ามาช้า ๆ หันมามองเงานั้น แล้วหัวเราะเบา ๆ
แม่เป็ด
แม่เป็ด

ลูกเอ๋ย ดูให้ดีสิ เงานั่นเป็นเพียงกิ่งไม้ที่แกว่งไกวตามลมต่างหาก ไม่ใช่เสือจริง ๆ

ลูกเป็ดโผล่หน้าออกมาช้า ๆ มองเงานั้นอีกครั้ง และเริ่มสังเกตว่ามันไม่ได้ขยับเหมือนสัตว์ มันเป็นเพียงเงาของกิ่งไม้จริง ๆ
ลูกเป็ด
ลูกเป็ด

แต่มันน่ากลัวเหลือเกิน ข้ากลัวจนขาอ่อนเลยแม่...

เป็ดแม่เดินเข้าไปใกล้ ลูบหัวลูกเบา ๆ ด้วยปลายปีก
แม่เป็ด
แม่เป็ด

แม่รู้ว่าลูกกลัว แต่จงจำไว้นะลูก บางครั้ง ‘ความกลัว’ ไม่ได้เกิดจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แต่เกิดจาก ‘ความคิด’ ของเราต่างหาก

ลูกเป็ด
ลูกเป็ด

แล้วข้าจะกล้าสู้ได้อย่างไร ในเมื่อข้ายังกลัวเงาอยู่เลย

แม่เป็ด
แม่เป็ด

เจ้ารู้ไหม? ความกล้าหาญ ไม่ได้หมายถึงไม่กลัวเลย แต่มันคือ ‘การกล้าทำ’ แม้จะรู้สึกกลัวอยู่ก็ตาม ถ้าเจ้ามัวแต่หนี เจ้าก็จะจมอยู่กับคำว่า ‘กลัว’ ไปตลอดชีวิต

ลูกเป็ดนิ่งคิด สายตาจ้องไปยังเงาเสือที่ดูไม่ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อครู่ มันค่อย ๆ เดินออกมาจากพุ่มไม้ สูดหายใจลึก แล้วเดินกลับไปหาพี่น้องของมันอย่างมีความสุข
ม้า
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“ถ้าไม่กล้าสู้กับความกลัวและความท้าทาย เราก็จะไม่มีวันก้าวพ้นมันไปได้เลย”