ราชสีห์ ไก่ และลาโง่

ราชสีห์ ไก่ และลาโง่

ไก่และลาถูกไล่ล่าโดยราชสีห์ เมื่อราชสีห์ตกใจเสียงร้องของทั้งคู่และวิ่งหนี ลากลับหลงคิดว่าราชสีห์กลัวตน มันจึงไล่ตามไปโดยไม่ฟังคำเตือนของไก่ สุดท้ายราชสีห์ล่อให้ลาวิ่งเข้าป่าลึกแล้วขย้ำลากินเป็นอาหาร

119 อ่าน
อ่านเรื่องเต็ม
ในเช้าวันหนึ่งที่สดใส ไก่และลาที่เป็นเพื่อนรักกันมาเนิ่นนาน กำลังเดินหากินอยู่ในทุ่งหญ้าด้วยความเพลิดเพลิน ทั้งสองมีความสุขกับการหากินไปเรื่อย ๆ โดยไม่ทันระวังว่า มีสายตาคู่อันน่าเกรงขามกำลังจับจ้องพวกมันอยู่
ราชสีห์
ราชสีห์

เจ้าลานี่ช่างดูอร่อย ข้าต้องได้กินมันเป็นอาหารแน่ ๆ

ราชสีห์ค่อย ๆ ย่องเข้ามาใกล้หวังจะกระโจนเข้าใส่ลาทันทีที่มันเผลอ แต่ไก่เห็นเข้าก่อน จึงร้องเสียงดังจนสะท้อนก้องไปทั่วทุ่ง
ไก่
ไก่

กุ๊ก ๆ เจ้าราชสีห์มาแล้ว วิ่งเร็วเจ้าลา!

เจ้าลาก็ตกใจและรีบร้องตะเบ็งเสียงตามไก่ เสียงร้องของทั้งสองดังประสานกันไปทั่วทุ่ง ทำให้ราชสีห์สะดุ้งสุดตัว
ราชสีห์
ราชสีห์

โอ้โห! เสียงของพวกมันน่ากลัวนัก ข้าควรจะหนีไปก่อนดีกว่า!

ราชสีห์รีบวิ่งหนีด้วยความตกใจ ขณะที่ลาซึ่งเห็นราชสีห์วิ่งหนีไปกลับคิดว่าตนเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ราชสีห์กลัว จึงรู้สึกฮึกเหิม
ลา
ลา

เจ้าราชสีห์คงกลัวข้าแน่ ๆ ดูสิ มันถึงกับต้องวิ่งหนีไป!

ไก่พยายามเตือนลาไม่ให้วิ่งตามราชสีห์ เพราะกลัวว่าจะเกิดอันตราย
ไก่
ไก่

อย่าเพิ่งได้ใจไปนะเจ้าลา เจ้าราชสีห์อาจจะแค่ตกใจเท่านั้น ไม่ได้กลัวเจ้าจริง ๆ หรอก

แต่เจ้าลากลับไม่ฟังคำเตือนของไก่ มันรู้สึกฮึกเหิมและมั่นใจในตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ จนตัดสินใจวิ่งไล่ตามราชสีห์เข้าไปในป่าลึก
ลา
ลา

ถ้าข้าไล่ตามไป ข้าจะขับไล่เจ้าราชสีห์ออกจากป่านี้ได้แน่ ๆ

เมื่อราชสีห์เห็นว่าลาติดตามมา มันก็คิดแผนการบางอย่างในใจ
ราชสีห์
ราชสีห์

ข้าจะล่อให้เจ้าลาตัวนี้เข้ามาในป่าลึก แล้วข้าจะจัดการมันอย่างง่ายดาย!

ราชสีห์ค่อย ๆ ชะลอฝีเท้าให้ลาตามมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงจุดที่ลาลงไปติดกับดักของมัน ขณะนั้นเอง ราชสีห์จึงหันกลับมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์และขย้ำลากินเป็นอาหารได้อย่างง่ายดาย
ราชสีห์
ราชสีห์

เจ้าลาผู้โง่เขลา เจ้าไม่ควรหลงตัวเองจนลืมฟังคำเตือนของเพื่อนเจ้าเลย!

ม้า
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“การหลงตัวเองและไม่ฟังคำเตือนของผู้อื่นอาจนำเราไปสู่ความหายนะ คนที่หลงตัวเองมากเกินไปมักตกเป็นเหยื่อของศัตรูได้ง่ายดาย”