ราชสีห์ หมีและหมาป่า

ราชสีห์ หมีและหมาป่า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีราชสีห์และหมีเป็นเพื่อนกัน พวกมันออกหากินที่ป่าใหญ่อยู่เป็นประจำอยู่มาวันหนึ่งพวกมันได้ช่วยกันหาอาหารซึ่งเหยื่อของมันก็คือซากของแพะตัวหนึ่งพวกมันได้พูดคุยและตกลงกันเพื่อที่จะแบ่งอาหารซึ่งก็คือเนื้อแพะตัวนั้น

521 อ่าน
อ่านเรื่องเต็ม
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีราชสีห์และหมีเป็นเพื่อนกัน พวกมันออกหากินที่ป่าใหญ่อยู่เป็นประจำอยู่มาวันหนึ่งพวกมันได้ช่วยกันหาอาหารซึ่งเหยื่อของมันก็คือซากของแพะตัวหนึ่งพวกมันได้พูดคุยและตกลงกันเพื่อที่จะแบ่งอาหารซึ่งก็คือเนื้อแพะตัวนั้น
ราชสีห์
ราชสีห์

พวกเราล่าแพะมาได้ช่วยกันเราก็ต้องแบ่งให้ได้เท่า ๆ กันนะ

หมี
หมี

ข้าน่าจะได้เนื้อแพะมากกว่าเจ้าด้วยซ้ำราชสีห์

ราชสีห์
ราชสีห์

เจ้าพูดอย่างนี้ได้อย่างไรข้าต่างหากที่ควรจะได้เนื้อแพะมากกว่าเจ้า เจ้าหมีจอมตะกละ

ทั้งคู่ได้ทะเลาะและถกเถียงกันอยู่เป็นเวลานานเพื่อที่จะให้ตนนั้นได้เป็นเจ้าของเนื้อแพะเพื่อมากินคนเดียวหรือได้มากกว่า พวกมันจึงเกิดการต่อสู้กันมีการใช้กำลังแต่ก็ไม่มีใครยอมแพ้ใคร จนกระทั่งในที่สุดเจ้าราชสีห์และเจ้าหมีต่างก็พากันหมดแรงและนอนล้มอยู่กับพื้น
ในขณะนั้นมีหมาป่าตัวหนึ่งมันบังเอิญเดินเข้ามา พบกับราชสีห์และหมีต่อสู้กันแล้วทั้งคู่ดูเหนื่อยล้าหมาป่าตัวนั้นถึงได้ฉวยโอกาสคาบซากของแพะไปต่อหน้าต่อตาราชสีห์และเจ้าหมี
หมาป่า
หมาป่า

เจ้าหน้าโง่ทั้งสองมัวแต่ทะเลาะกันอยู่ได้ เดียวข้าจะเอาไปกินให้เอง อาหารที่แสนจะอร่อย พวกเจ้าจงเถียงกันต่อไปเถอะ

ก่อนจะรู้ตัวว่าเนื้อแพะโดนหมาป่าขโมยไปแล้วพวกมันรู้สึกเจ็บใจและเสียดายได้แต่มองหน้ากันแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตะโกนร้องให้เจ้าหมาป่าทิ้งซากของแพะไว้ให้ได้
ราชสีห์
ราชสีห์

พวกเรานี่มันช่างโง่เอาเสียจริง ๆ นี่ถ้าเรายอมแบ่งเนื้อกันคนละครึ่งก็คงไม่ถูกเจ้าหมาป่าแย่งไปหมดแบบนี้อดกินแล้ว ไม่น่าเลย

ม้า
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“ความโลภย่อมนำมาซึ่งความสูญเสีย จงมีสติและคิดใคร่ครวญให้รอบคอบไม่งั้นจะนำมาซึ่งความเสียใจในภายหลัง”